Zygmunt - germańskie imię dwuczłonowe pochodzące od słów sigu (zwycięstwo) i munt (ochrona, opieka). Oznacza: zwycięski opiekun. Król, męczennik; wspomnienie obchodzimy 2 maja; Patron Płocka.

Św. Zygmunt był synem Gundobalda, króla Burgundii (+ 516). Jeszcze za życia ojca rządził częścią państwa. Był arianinem. Początkowo był arianinem, ale pod wpływem biskupa Awita, biskupa Vienne przeszedł około roku 497 na katolicyzm. Gdy w 516 roku objął tron po swoim ojcu, jego obyczaje były jeszcze dalekie od ideału chrześcijańskiego. Za namową swej drugiej żony dopuścił się zbrodni. Macocha doniosła mu, że jego syn z pierwszej żony, Sigeryk, knuje przeciw niemu spisek. Król uwierzył w oskarżenie i kazał syna udusić. Gdy się opamiętał, gorzko tego żałował, z rozpaczą rzucił się na zwłoki syna. Podanie głosi, że dla odbycia pokuty za ten mord Zygmunt udał się do klasztoru świętego Maurycego w Agaunum, w pobliżu Szwajcarii, który sam ufundował, i w charakterze mnicha prowadził tam surowe życie (522). Pisze o tym św. Grzegorz z Tours (f 594) w swojej Historii Franków. Zbrodnia dokonana na Sigeryku miała niestety także następstwa polityczne. O jego krew upomniał się jego dziadek, Teodoryk Wielki (+ 526). Wypowiedział on wojnę Burgundii. Sprzymierzył się z królami frankońskimi. Zygmunt opuścił klasztor i udał się na pole walki. Przegrał wojnę i został zmuszony do ucieczki z żoną i dziećmi. Schronił się w klasztorze. Zdradzony i ujęty przez króla Franków, Klodomira, wraz z rodziną został uprowadzony do Orleanu. Następnie w miejscowości Culmiers wrzucono wszystkich do studni, co spowodowało ich śmierć 1. maja 524 r. Po śmierci Zygmunt zasłynął cudami.

Tradycja zachowała w pamięci Zygmunta jako króla pobożnego. Chętnie porównywano go z królem Dawidem, który dopuścił się zbrodni, ale odpokutował swój grzech. Św. Grzegorz z Tours nazywa św. Zygmunta męczennikiem. Jako taki też odbiera cześć. Ciało św. Zygmunta przeniesiono do kościoła opactwa Św. Maurycego, gdzie wcześniej pokutował za swój grzech. Do dnia dzisiejszego spoczywa ono tam w kosztownym i artystycznym sarkofagu. Część relikwii złożono w osobnym relikwiarzu, by je można było wystawić i nieść w czasie procesji. W wieku XIV i XV św. Zygmunt należał do najpopularniejszych świętych Europy.

Szczególną czcią otacza św. Zygmunta diecezja płocka. W roku 1166 biskup Werner przywiózł do Płocka z Akwizgranu jako dar cesarza Fryderyka I część czaszki św. Zygmunta. Król polski Kazimierz Wielki zamówił u złotników krakowskich kosztowną hermę, popiersie Świętego, w którym umieszczono tę relikwię. Hermę zdobi diadem piastowski z wieku XIII, ozdobiony szafirami, rubinami i perłami. Św. Zygmunt jest patronem miasta Płocka. W katedrze płockiej ma osobną kaplicę. Jest także patronem Kremony; wzywany jako orędownik podczas malarii. W ikonografii atrybutem Świętego jest studnia, w której został utopiony.

Modlitwa
Boże, Ty zaszczyciłeś świętego króla Zygmunta dwiema koronami: doczesną i wieczną oraz upragnioną palmą męczeństwa, a jego ciało spoczywające w głębi wód wskazałeś wiernym; spraw, abyśmy oddając cześć zasługom Męczennika, za jego wstawiennictwem doznawali obrony we wszystkich przeciwnościach. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. Amen.